واقعا چه چیزهایی ارزش پرداخته شدن دارن؟
آدم از کجا بفهمه انرژیش به کدوم سمت متمایله؟ وقتی اصلا تمایل نداره.
یه چیزی که برام مونده خواب‌هامن. لذت عمیق تو خواب رو هنوز از دست ندادم. آخرین باری که کابوس دیدم یادم نمیاد و معمولا بدخواب نمی‌شم. ناخودآگاهم خلاقیت‌های زیادی نشون می‌ده در ساختن رویاهام که بی‌خلاقیتِ بیداریم رو میشوره میبره.
دنبال این بودم که همه جای شهر یه تیکه از خودمو بذارم.
دیگه نیستم. دیگه کی می‌خواد بره تیکه‌ها رو جمع کنه؟
.And she never wanted to leave
با این که آدم موندن هم نبود.
من یاد گرفتم با خودم مهربون باشم. حقیقت اینه که واسم خیلی مهم نبود مقدار تنفر و خشمی که نسبت به اون آدم تو وجودم شکل می‌گرفت، چون به خودم حق میدم. حق میدم یه جاهایی حسادت کنم و عصبانی شم. ولی وسط غرهام راجع بهش وقتی مغزم یکی از فاکتورها رو که مربوط به محل زندگی طرف بود فیلتر کرد بی‌نهایت خوشحال شدم. قضاوت‌های بیخود دارن کم کم محو میشن.
چه جاهایی که حتی جرئت نکردم آرزو بپردازم، رویا که هیچی. کی تونستم برای اولین بار؟ امروز تو مترو. وقتی تو کوله‌م یه نوشابه خانواده بود با دو تا هاتداگ نصفه. بیشتر آدمها از من انرژی می‌گیرن، تعداد محدودی بهم انرژی می‌دن. شاید تاثیر انسان انرژی‌افزاینده بود که فعل و انفعالاتی در من رخ داد و تونستم. ازاز تعد محدود آدمها منظورم دو بود. هم می‌تونه رقم خوبی باشه هم ناامیدکننده. ترس برم می‌داره که ممکنه یک شه. نشه یک یوقت.
نشه.
دختری زندگی می‌کرد که خسته بود از این همه تلاش که کرده تا با استانداردهای بقیه بنویسه و موفق نبود.
دنبال کنندگان
۵
نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
آرشیو مطالب
پیوندها