زندگی من پیش‌بینی نشده نیست. پیش‌بینی‌نشدگی کم داره. پیچیده‌تر از این حرفاس، ولی دلیل اصلی احساس ناکامیم وقتی بقیه دارن از زندگیشون حرف می‌زنن عمدتا همینه.
آدما خودشون داستانشون رو فراموش می‌کنن، چه توقعیه که بقیه یادشون بمونه؟
من آدمی نیستم که بخوام توجه‌ها رو به سمت خودم جلب کنم. وبلاگ برام فرق داره، انگار یه گوشه نشستم، آدم‌ها هم میان و رد می‌شن و خیلی وقتا کاری بهم ندارن. در راستای مبارزه با این ویژگیم:
اگه که خواستین. می‌خوام یاد بگیرم واسه آدم‌ها حرف زدن رو.
دختری زندگی می‌کرد که خسته بود از این همه تلاش که کرده تا با استانداردهای بقیه بنویسه و موفق نبود.
دنبال کنندگان
۵
نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
آرشیو مطالب
پیوندها