من رو بابا حساسم. هیچ وقت نتونستم با کسی راجع بهش حرف بزنم. بگم که چقد خود کلمه‌ی بابا قلبمو درد میاره. به حدی که هنوز دو خط نشده اشکم درومد. من میخوام بمیرم وقتی بچه یا خود باباعه میگن بابایی. پیرمردایی که به بقیه میگن بابا جان گریه‌م میندازن. هیچ وقت نتونستم به کسی بگم. انقد برام سخته که نمیتونم به بابای خودم فکر کنم. چیکار کردم این همه مدت؟
حقیقت اینه که هیچ معیاری وجود نداره و همه چیو باید به شوخی و زهرمار گرفت و رد شد. اگه استادم منو تحقیر کرده در دانشگاهی که معیارهای دانشگاهی رو نداره، خود اون استاد هم زیر سواله. و حتی بقیه آدم‌هایی که اونجان. و حتی من.
اگه معیار دانشگاهی معتبر باشه. و حتی برای کی معتبر باشه.
کش آمدن روحم را حس می‌کنم. در دردناک‌ترین حالت. گریه می‌کنم و جدم درمی‌آید و آدم‌ها از دستم خسته می‌شوند و بیشتر گریه می‌کنم. اما آخر روز که نه، آخر ماه می‌بینم سانتی‌مترهای اضافه شده به روحم را.
شاید لازم باشه آدم زیاد بنویسه. که بفهمه اغراق در زندگی چه نقش مهمی داره.
اینستا پره از آدمایی که قصد میکنن مجازی فرانسه آموزش بدن با ویدیو و کوفت. نمیشه دیگه عزیزان من. تهش یه ویدیو آموزش الفبا و صرف یه دونه فعل و چارتا اصطلاح ازتون به یادگار می‌مونه. رها کنید.
احتمالا تا حالا هیچ کس ساعت دوی شب کارنامه کانون قلمچی شیش سال پیشِ اکسِ دوست پسرشو ندیده بود.
تا امشب.
آدم نمیدونه تا کی باید تینیجر درونش رو سیراب کنه. به زور باید ازش آهنگا و فیلما رو گرفت یا خودش کم کم ول میکنه؟
نشه یه روزی بشینه جای آدم.
یا اصلا... فرقی هست بینمون؟
کسی بهم نگفت هر چقدر قوی شی، مستقل شی، و از خود قدیمت دور شی، هر وقت آدم‌های قدیمی رو می‌بینی برمی‌گردی به حالت دیفالت خودت.
دختری زندگی می‌کرد که خسته بود از این همه تلاش که کرده تا با استانداردهای بقیه بنویسه و موفق نبود.
دنبال کنندگان
۵
نفر
این وبلاگ را دنبال کنید
آرشیو مطالب
پیوندها